Μαργιόλα

Σήκω, Μαριόλα μ’, απ’ τη γη κι από το μαύρο χώμα, ψυχή, καρδούλα μου. -Με τι χεράκια η μαύρη να σ’κωθώ, χεράκια ν’ ακουμπήσω, ψυχή, καρδούλα μου. -Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις απαλάμες φτυάρια, ψυχή, καρδούλα μου. -Ρίξε το χώμα από μεριά, τις πέτρες ‘πο την άλλη, Κι έβγα, Μαριόλα μ’, να σε ιδώ, κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε το δικό μου. Το μνήμα μ’ εχορτάριασε κι έλα να βοτανίσεις, Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και μ’ αναστήσεις.