Ήπειρος, άπειρος χώρα. Χώρα παράδοσης, θυμήσεων, τεχνών. Διαχρονικά αστείρευτη πηγή της δημοτικής μας μουσικής παράδοσης. Με άσματα παλιά, όμορφα, επιβλητικά, διαχρονικά, καθάρια, βγαλμένα από τον ανθρώπινο βίο με προορισμό το διάβα της ανθρώπινης ύπαρξης. Χαρακτηριστικά είναι τα στίχια που πλέκουν το εγκώμιο συναισθημάτων όπως ο έρωτας και ο αποχωρισμός. Στίχια που μιλούν απευθείας στην καρδιά, στο μυαλό, στην ψυχή του εκάστοτε μερακλή. Άλλωστε τι είναι το δημοτικό μας τραγούδι, κατ' ουσίαν; Πρόκειται για το ξέσπασμα της ψυχής του λαού, σα συγκλονίζεται από χείμαρρο ένθερμων συναισθημάτων.
Σε αυτά τα πλαίσια, δύο από τους πιο αγαπητούς εκφραστές του, ο Γιάννης Παπακώστας & ο Γρηγόρης Καψάλης μας χαρίζουν αυτή την όμορφη εκδοχή του γνωστού άσματος "Ξεχωρίσματα".
"Τώρα στα ξεχωρίσματα, 'λάτε παιδιά 'μ να φιληθούμε..
γιατ' έχουμε ζωή και θάνατο, ποιός ξέρει αν θ' ανταμωθούμε..;
έλα έλα πέρδικά μου, στα χεράκια, τα δικά μου..
Εγώ εδώ και 'συ αλλού, με όνειρα θα ζούμε..
βόηθα Χριστέ και Παναγιά, βοήθα πάλι να σμιχτούμε..
έλα που σε περιμένω, ταίρι μου, ξενιτεμένο..
Ήρθ' ο καιρός, παιδιά 'μ, να φύγουμε, στο σπίτι μας να πάμε..
του χρόνου, να 'μαστε καλά, παλί εδώ για να γλεντάμε..
έλα έλα που σου λέω, μη με τυραννάς και κλαίω.."
*{Παραδοσιακό Ηπειρώτικο Δημοτικό Τραγούδι}